آیت‌الله خمینی در نامه‌ای از مسیر سفر حج (۱۳۱۲) به همسرش، عشق و دلتنگی عمیق خود را ابراز داشت و از زیبایی‌های بیروت نوشت و آرزوی حضور او را داشت. ایشان در عمل نیز نمونه‌ای از احترام، محبت و تعهد زناشویی بودند؛ هرگز با همسرشان تندی نمی‌کردند، در امور منزل دخالت نمی‌دادند و فرزندان را به رعایت حرمت مادرشان توصیه می‌کردند، گرچه همواره از خود در برابر همسرشان طلب رضایت داشتند
خلاصه:
این متن به رفتار متواضعانه و مؤدبانه فردی (که با نام “بتول خانم” خطاب می‌شود) نسبت به کارگران خود اشاره دارد. او با لحنی مهربان احوالپرس کارگران بوده، با صدای بلند با آن‌ها صحبت نمی‌کرده و با احترام و اضافه کردن صفات نیکو به نامشان، با آن‌ها برخورد می‌کرده است. این رفتار نشان‌دهنده ادب او در مواجهه با زیردستان و همچنین مسئولین است.
دانش‌آموزان نامه‌ای برای آیت‌الله خمینی نوشته و در آن، با الهام از متون دینی، قصد خود را برای نصیحت کردن ایشان بیان می‌کنند. با این حال، به دلیل جایگاه و تقوای آیت‌الله خمینی، خود را ناتوان از چنین کاری می‌دانند. آیت‌الله خمینی در پاسخ، ضمن ابراز لطف به نامه دانش‌آموزان، آرزو می‌کند که کاش آن‌ها او را نصیحت می‌کردند، چرا که خود را محتاج نصیحت می‌داند.