آیت‌الله خامنه‌ای هدیه عبای گران‌قیمت را نپذیرفتند و دستور دادند آن را فروخته و به چهار نفر داده شود تا از ترویج تجمل‌گرایی جلوگیری کنند. ایشان در خانه‌ای ساده با موکت و تنها یک فرش مندرس زندگی می‌کنند، به حدی که پسر آیت‌الله خمینی هنگام بازدید، به موکت پناه برده بود.
آیت‌الله خمینی با پرهیز از تشریفات مرسوم، پذیرایی ساده‌ای از وزیر خارجه شوروی داشت و بر روی زمین می‌نشست. او تنها دو دست لباس داشت و هرگونه تجمل، حتی خرید میوه اضافه را رد می‌کرد. حتی هدیه خودرویی از آلمان را نیز نپذیرفت، چرا که شرط فروش آن را قبول نکرد و ترجیح داد پول آن به طلاب برسد
ایت الله خامنه ای در جریان پذیرایی از آیت‌الله جوادی آملی، اجازه ندادند پسرشان، مصطفی، از غذای بیت‌المال استفاده کند و تأکید داشتند که فرزندانشان باید از غذای خانگی خود میل کنند. این اقدام نشان‌دهنده حساسیت شدید ایشان به حفظ اموال عمومی و پرهیز از هرگونه استفاده شخصی است
شدت پایبندی آیت‌الله خمینی به حفظ بیت‌المال را نشان می‌دهد. ایشان حتی اجازه استفاده شخصی از تلفن دولتی را نمی‌دادند و هزینه‌های خانواده خود را به دقت جداگانه محاسبه و از اموال شخصی تأمین می‌کردند. این رویکرد سخت‌گیرانه شامل تفکیک هزینه‌ها، حتی برای پسر خود، و مصرف بهینه و حساب‌شده از منابع عمومی در تمام سطوح بود
ایشان با مشاهده تکرار پخش مراسم غبارروبی ضریح امام رضا (ع) در تلویزیون، این اقدام را نوعی افراط در نمایش برنامه‌های خودی دانسته و به لزوم پرهیز از برجسته‌سازی خود اشاره می‌کنند. در خاطره دوم، در مواجهه با اصرار برخی برای پخش درس ایشان از رادیو معارف، شرط پخش را پخش شدن درس همه مراجع قرار داده و در صورت عدم امکان، پخش درس خود را ضروری ندانسته و آن را منوط به در اختیار بودن امکانات صدا و سیما برای همه دانسته و اینگونه بر دوری خود از خودنمایی و اولویت دادن به اخلاص تاکید می‌ورزند
زندگی آیت‌الله خامنه‌ای با سادگی و پرهیز از تجمل در مراسم شخصی (مانند عروسی پسران) و حساسیت شدید به حلال بودن درآمد و هزینه (حتی در پذیرایی هواپیما) مشخص می‌شود. ایشان هزینه‌های شخصی و اداری را از جیب خود پرداخت کرده و هرگز خود را در قبال بیت‌المال بدهکار نمی‌دانند
رابرت گراهام در کتاب ایران؛ سراب قدرت می‌نویسد که رضاشاه علی‌رغم ظاهر حکومت مدرن، فردی خودکامه و بی‌رحم بود و بخش عمده‌ای از ثروتش را از طریق رشوه، خرید ارزان، غصب و به‌ویژه تصاحب زمین‌ها به دست آورد.
پیتر آوری در کتاب ایران مدرن بیان می‌کند که اصلاحات رضاشاه زمینه‌ساز پیدایش گروهی طماع شد که منابع عمومی را به سود شخصی منحرف می‌کردند. خود شاه با طمع‌ورزی به زمین و ثروت، الگوی این رفتار شد و فساد از رأس حکومت به پایین سرایت کرد؛ به‌گونه‌ای که حتی در صورت اتهام به فساد، نزدیکان او به‌راحتی از قانون می‌گریختند و معیارهای اخلاقی به سخره گرفته می‌شد.
رضا شاه با تصاحب اجباری زمین‌های روحانیون و مالکان بزرگ، خانواده‌اش را به یکی از بزرگ‌ترین زمین‌داران کشور تبدیل کرد، بی‌آنکه اصلاحات کشاورزی مؤثری انجام دهد؛ نتیجه این شد که تولید و معیشت روستاییان تغییر نکرد و صنعتی‌شدن کشور به تعویق افتاد.