برچسب: تواضع

ایشان با مشاهده تکرار پخش مراسم غبارروبی ضریح امام رضا (ع) در تلویزیون، این اقدام را نوعی افراط در نمایش برنامه‌های خودی دانسته و به لزوم پرهیز از برجسته‌سازی خود اشاره می‌کنند. در خاطره دوم، در مواجهه با اصرار برخی برای پخش درس ایشان از رادیو معارف، شرط پخش را پخش شدن درس همه مراجع قرار داده و در صورت عدم امکان، پخش درس خود را ضروری ندانسته و آن را منوط به در اختیار بودن امکانات صدا و سیما برای همه دانسته و اینگونه بر دوری خود از خودنمایی و اولویت دادن به اخلاص تاکید می‌ورزند

خلاصه:

این متن به رفتار متواضعانه و مؤدبانه فردی (که با نام “بتول خانم” خطاب می‌شود) نسبت به کارگران خود اشاره دارد. او با لحنی مهربان احوالپرس کارگران بوده، با صدای بلند با آن‌ها صحبت نمی‌کرده و با احترام و اضافه کردن صفات نیکو به نامشان، با آن‌ها برخورد می‌کرده است. این رفتار نشان‌دهنده ادب او در مواجهه با زیردستان و همچنین مسئولین است.

دختر ۱۷ ساله‌ای به نام «زینب.ن» از تهران، در نامه‌ای انتقادی به آیت‌الله خامنه‌ای، به برخورد تند ایشان با مردی که در روز قدس در میان خطبه‌ها نامه‌ای داشته، اشاره می‌کند. آیت‌الله خامنه‌ای در پاسخ، ضمن تشکر از تذکر زینب، اعتراف می‌کند که ممکن است لحن گوینده تلخ باشد و از خداوند طلب بخشش و اصلاح برای خود می‌کند. او هیچ دفاعی از رفتار خود نمی‌کند و ابراز امیدواری می‌کند که گوینده، در صورت امکان، مورد تذکر قرار گیرد.

دانش‌آموزان نامه‌ای برای آیت‌الله خمینی نوشته و در آن، با الهام از متون دینی، قصد خود را برای نصیحت کردن ایشان بیان می‌کنند. با این حال، به دلیل جایگاه و تقوای آیت‌الله خمینی، خود را ناتوان از چنین کاری می‌دانند. آیت‌الله خمینی در پاسخ، ضمن ابراز لطف به نامه دانش‌آموزان، آرزو می‌کند که کاش آن‌ها او را نصیحت می‌کردند، چرا که خود را محتاج نصیحت می‌داند.

آیت‌الله خامنه‌ای، پیش از پایان ریاست‌جمهوری، مکرراً بر علاقه‌اش به **مشاغل فرهنگی** تأکید کرده و قصد داشت پس از آن به این گونه فعالیت‌ها بپردازد. ایشان هرگز به دنبال **منصب رهبری** نبوده و حتی پیش از انتخاب، از خداوند خواسته بودند که اگر این مسئولیت به دین و آخرتشان ضرر می‌رساند، از آن دور بمانند. حتی پس از تصدی مقام رهبری، **تواضع** خود را حفظ کرده و در مسائل روزمره نیز آن را نشان داده‌اند.

در سال‌های پیش از انقلاب، هنگام تدریس در مسجد سلماسی قم، که اجازه نمی‌داد شاگردان پشت سرش راه بروند و خودش ترجیح می‌داد پشت آن‌ها برود؛و زمان بازگشت از تبعید در بهمن ۱۳۵۷، که هرگونه استقبال تشریفاتی را رد کرد و گفت: «من یک طلبه‌ام که برمی‌گردم؛ می‌خواهم در میان امت باشم، ولو پای‌مال شوم