این متن به عدم سازش آیت‌الله خمینی با دشمنان، حتی در دوران تبعید، اشاره دارد. نمونه‌هایی از این عدم سازش شامل نپذیرفتن غذای نامناسب در تبعیدگاه ترکیه، رد قرآن ارسالی صدام در نجف، و برخورد تحقیرآمیز با مقامات عراقی در مجلس ختم آیت‌الله حکیم است. همچنین، آیت‌الله خمینی با رد ملاقات با شاپور بختیار تا زمانی که عنوان نخست‌وزیری را داشت، بر موضع قاطع خود تأکید کرد.
پیش از انقلاب، آیت‌الله خمینی برای مقابله با لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی، علمای قم را گرد هم آورد و نامه‌هایی به علمای شهرستان‌ها فرستاد. در تبعید پاریس نیز جلساتی با علاقه‌مندان به اسلام برگزار می‌کرد و به آگاهی‌بخشی آنان می‌پرداخت
در سال‌های پیش از انقلاب، هنگام تدریس در مسجد سلماسی قم، که اجازه نمی‌داد شاگردان پشت سرش راه بروند و خودش ترجیح می‌داد پشت آن‌ها برود؛و زمان بازگشت از تبعید در بهمن ۱۳۵۷، که هرگونه استقبال تشریفاتی را رد کرد و گفت: «من یک طلبه‌ام که برمی‌گردم؛ می‌خواهم در میان امت باشم، ولو پای‌مال شوم
در ۲۵ شهریور ۱۳۲۰، جاده‌ی تهران-قزوین شاهد پیشروی تانک‌ها و کامیون‌های نظامی شوروی به سمت پایتخت ایران بود که یادآور حوادث سال ۱۲۹۴ بود. رضا پهلوی، شاه وقت ایران، با وجود شناخت و نفرت از روس‌ها، به جای مقاومت، استعفا داد و از تهران گریخت. او سپس به اصفهان پناهنده شد و از کشور تبعید گردید و ایران را در بحرانی عمیق رها کرد.