محیی‌الدین اِربلی نقل می‌کند که مردی با زخمی بزرگ بر سر در قهوه‌خانه‌ای حضور داشت و آن را «یادگار جنگ صفین» معرفی می‌کرد. این مرد داستانی از درگیری با فردی که دشمن امام علی (ع) بود تعریف کرد که در جریان آن مجروح شده است. پس از بی‌هوشی، شخصی نورانی که حضرت صاحب‌الزمان (عج) بودند، به شفای زخم‌های او پرداختند و جای زخم را باقی گذاشتند. آن حضرت فرمودند که این زخم نمادی از علاقه آن مرد به حضور در جنگ صفین است.
امام صادق (ع) روایت می‌کند که خداوند دو فرشته را مأمور کرد شهری را با اهلش ویران کنند. هنگام رسیدن، یکی از فرشتگان مردی را یافت که در حال دعا و تضرع بود. فرشته اول خواست از وجود این فرد عابد صرف نظر کند، اما فرشته دوم به دستور خدا وفادار ماند و از او کسب تکلیف کرد. خداوند فرمود که باید به فرمان اولیه عمل کنند، زیرا این مرد هرگز به خاطر گناهان، خشمگین نشده و اقدامی برای اصلاح آنها نکرده است؛ بنابراین عبادت بدون عمل اصلاحی کفایت نمی‌کند.
مهدی باکری و حسین علم‌الهدی با غیرت دینی و ایمان عمیق خود، در برابر نفوذ فساد فرهنگی و اجتماعی ایستادند. باکری با استفاده از کوکتل مولوتوف مشروب‌فروشی‌ها را که نماد فساد بودند به آتش کشید و حسین علم‌الهدی نوجوان با آتش زدن چادر سیرک فاسد مصری، از ارزش‌های دینی و اخلاقی دفاع کرد. این اقدامات بیانگر غیرت دینی جوانانی بود که حاضر نبودند فرهنگ و ایمان خود را در برابر تهاجم فرهنگی دشمن تسلیم کنند.
سلیمان برجیس، پزشکی یهودی که بعدها بهایی شد، در کاشان علاوه بر طبابت داروخانه داشت و به مسلمانان مخالف بهائیت داروی اشتباه می‌داد که منجر به مرگ حدود صد نفر شد. گروهی از مسلمانان متعهد کاشان، پس از ناامیدی از دولت، تصمیم گرفتند او را به‌عنوان مجازات بکشند. هشت نفر متحد شدند و برجیس را به قتل رساندند و سپس خود را تحویل مأموران دادند. پس از دستگیری، مردم کاشان خواستار آزادی آنها شدند و علمای برجسته مانند آیت‌الله بروجردی وارد کار شدند. بهایی‌ها وکیل مدافعی داشتند و دادگاه چند روز به طول انجامید. در روز صدور حکم، سه عضو فدائیان اسلام از جمله نواب صفوی به حمایت از متهمان وارد دادگاه شدند و باعث به هم ریختن جلسه شدند. نهایتاً در ۲۱ شهریور ۱۳۲۹، دادگاه این هشت نفر را تبرئه کرد.
مرحوم حاج‌سیداحمد خمینی از قول امام خمینی (ره) نقل می‌کند که در مسیر مدرسه فیضیه متوجه بحث‌های گسترده درباره کتاب «اسرار هزارساله» شد. این موضوع باعث شد امام تصمیم بگیرند درس‌های اخلاق را رها کنند و به مدت حدود یک ماه تا چهل روز تمام وقت خود را صرف نگارش کتاب «کشف الاسرار» کنند، که پاسخی به کتاب «اسرار هزارساله» حکمی‌زاده بود. این کتاب در سال ۱۳۳۲ نوشته شد و امام خواستند نامشان در پشت آن ذکر نشود تا کتاب به عنوان پاسخ رسمی حوزه‌های علمیه شناخته شود. برای مدتی طولانی، نویسنده واقعی این اثر ناشناخته باقی ماند.
حجت‌الاسلام والمسلمین قرائتی در خاطرات خود نقل می‌کند که از حضرت آیت‌الله العظمی بهاءالدینی درباره خاطرات جوانی امام خمینی(ره) پرسیده است. ایشان بیان داشتند که در دوران حکومت رضاخان، زمانی که در مدرسه فیضیه حضور داشتند، مأموری وارد مدرسه شد و به مقدسات اهانت کرد. امام خمینی(ره) که در آن زمان کمتر از بیست و پنج سال داشتند، با شجاعت و غیرت دینی به مقابله برخاست و سیلی محکمی به صورت آن مأمور زد، به گونه‌ای که موجب حیرت حاضران گردید. این حادثه نمادی از ایستادگی و صلابت امام در دفاع از ارزش‌های دینی است.
جرجی زیدان، نویسنده و مورخ مشهور، در کتاب «تاریخ آداب اللغه العربیه» با بی‌انصافی و تحریف، شیعه را طایفه‌ای کوچک و کم‌اهمیت معرفی کرد و حتی وجود کنونی شیعه را انکار نمود. در واکنش به این ادعا، علامه آقابزرگ تهرانی همراه با دو دوست و هم‌ردیف علمی‌اش، سیدحسن صدر و شیخ محمدحسین کاشف‌الغطاء، متحد شدند تا فرهنگ غنی شیعه و سهم برجسته آن در علوم اسلامی را معرفی و دفاع کنند. سیدحسن صدر کتاب «تاسیس الشیعه لفنون الاسلام» را به سال ۱۳۷۰ ه.ق منتشر کرد که در آن به حرکت علمی شیعه پرداخته شده است. شیخ کاشف‌الغطاء نیز کتاب جرجی زیدان را نقدی جامع و علمی نوشت و اشتباهات او را به‌طور دقیق آشکار ساخت. علامه آقابزرگ تهرانی نیز متعهد شد تا فهرستی مفصل از تألیفات شیعه را تهیه کند که نتیجه آن، کتاب ۲۵ جلدی «الذریعه الی تصانیف الشیعه» با بیش از ۵۳ هزار کتاب معرفی شده و ۱۱ هزار صفحه است، که جامع‌ترین مرجع در معرفی آثار شیعه به شمار می‌رود. این اقدام‌ها پاسخی علمی و مستند به تحریفات تاریخی و فرهنگی علیه شیعه بود.
علامه امینی در اثبات حدیث غدیر، با پژوهشی گسترده و جامع، در طول ۴۰ سال و با بررسی بیش از ۱۰۰ هزار کتاب، سندهای حدیث غدیر را از صحابه تا علمای قرن چهاردهم قمری، به ویژه از منابع اهل سنت، گردآوری کرده است. وی حدیث غدیر را یقین‌آورترین و متواترترین حدیث منقول از پیامبر اسلام (ص) می‌داند و برای تهیه این اثر ارزشمند به کتابخانه‌های هند، مصر و سوریه سفر کرده است. تأثیر این کتاب به اندازه‌ای بوده که هزاران نفر پس از مطالعه آن به تشیع گرایش یافته‌اند.
در جشن هنر شیراز ۱۳۵۶ نمایش‌هایی شرم‌آور اجرا شد ، سفیر انگلیس به شاه اعتراض کرد، شاه فقط با خنده پاسخ داده بود .
رئیس ساواک امام خمینی(ره) را «سید یاغی» خواند؛ آیت‌الله قاضی به‌شدت عصبانی شد و قصد پرتاب صندلی داشت.
در نمایش فیلمی بدون مجوز در تالار اندیشه زمستان ۱۳۶۸ که به حضرت زهرا (س) توهین شده بود، سیدمرتضی آوینی با صدای بلند اعتراض کرد و از بی‌احترامی به ساحت مقدس دفاع نمود.
عبدالحسین واحدی، یار نزدیک نواب، در حرم حضرت معصومه(س) دیده شده بود و از برنامه ترور حسین علاء در تهران خبر داد. پس از دستگیری در اهواز و انتقال به تهران، در برخوردی با بختیار رئیس ساواک، به دلیل دفاع از احترام خود و مادرش مورد حمله قرار گرفت و با پنج گلوله به شهادت رسید. این واقعه نمادی از مقاومت و وفاداری به عقیده و شرف بود.
در آغاز فعالیت‌های محمد، روزی با پیراهنی خونین وارد مغازه شد. وقتی علت را جویا شدند، گفت که هنگام عبور از خیابان نظام‌آباد، متوجه مزاحمت یک مرد برای دختری شده و به‌دلیل غیرت و دفاع از او، وارد درگیری شده است. نشانه‌های درگیری همان لکه‌های خون بر پیراهنش بود.
علی خلیلی در سال ۱۳۹۰ هنگام دفاع از دو زن مقابل اشرار زخمی شد و پس از سه سال و نیم، به دلیل جراحات به شهادت رسید. او نمونه برجسته غیرت دینی و فداکاری است.
محمدعلی کلی، قهرمان بوکس و مسلمان، با احترام به نام پیامبر اسلام (ص)، از پذیرفتن ستاره در خیابان مشاهیر هالیوود امتناع کرد. به احترام او، اولین ستاره بر دیوار نصب شد تا نامش بر زمین و پای مردم نوشته نشود. این اقدام نمونه‌ای از ارادت و احترام به ارزش‌های دینی در میان ستارگان جهانی بود.
در جلسه‌ای امام همراه با عده‌ای از روحانیت و طلاب حضور داشتند. امام نزدیک سماور نشسته بود. شخصی سخنی را بر زبان راند که مشعر