دسته‌بندی: خاطرات امام خمینی ره

مرحوم حاج‌سیداحمد خمینی از قول امام خمینی (ره) نقل می‌کند که در مسیر مدرسه فیضیه متوجه بحث‌های گسترده درباره کتاب «اسرار هزارساله» شد. این موضوع باعث شد امام تصمیم بگیرند درس‌های اخلاق را رها کنند و به مدت حدود یک ماه تا چهل روز تمام وقت خود را صرف نگارش کتاب «کشف الاسرار» کنند، که پاسخی به کتاب «اسرار هزارساله» حکمی‌زاده بود. این کتاب در سال ۱۳۳۲ نوشته شد و امام خواستند نامشان در پشت آن ذکر نشود تا کتاب به عنوان پاسخ رسمی حوزه‌های علمیه شناخته شود. برای مدتی طولانی، نویسنده واقعی این اثر ناشناخته باقی ماند.

حجت‌الاسلام والمسلمین قرائتی در خاطرات خود نقل می‌کند که از حضرت آیت‌الله العظمی بهاءالدینی درباره خاطرات جوانی امام خمینی(ره) پرسیده است. ایشان بیان داشتند که در دوران حکومت رضاخان، زمانی که در مدرسه فیضیه حضور داشتند، مأموری وارد مدرسه شد و به مقدسات اهانت کرد. امام خمینی(ره) که در آن زمان کمتر از بیست و پنج سال داشتند، با شجاعت و غیرت دینی به مقابله برخاست و سیلی محکمی به صورت آن مأمور زد، به گونه‌ای که موجب حیرت حاضران گردید. این حادثه نمادی از ایستادگی و صلابت امام در دفاع از ارزش‌های دینی است.

در جلسه‌ای امام همراه با عده‌ای از روحانیت و طلاب حضور داشتند. امام نزدیک سماور نشسته بود. شخصی سخنی را بر زبان راند که مشعر

آیت‌اللّه خمینی در اواخر جنگ و دوران موشک‌باران تهران، هیچ تغییری در برنامه روزانه یا محل اقامت خود نداد و حتی از پناهگاه استفاده نکرد. پزشکان او تأیید کرده‌اند که ضربان قلب و فشار خونش حتی در زمان حملات نیز ثابت بوده است. این رفتار نشان‌دهنده آرامش و عدم ترس ایشان در شرایط بحرانی بود

به او خبر دادند که فلان عالم در فلان شهر کشور پشت سرش بدگویی کرده است. او گفت: «خوب بدگویی کرده باشد! مگر من کیستم

در اوج جنگ ایران و عراق، زمانی که به آیت‌الله خمینی خبر دادند شیخ علی تهرانی در رادیو بغداد به او اهانت می‌کند، ایشان در پاسخ گفتند که اتفاقاً چند روز پیش به یاد او بوده و برایش دعا کرده‌اند. این واکنش نشان‌دهنده گذشت و بزرگواری آیت‌الله خمینی حتی نسبت به دشمنانش بود.

آیت‌الله خمینی با شبهات مارکسیستی از طریق درک مستقیم آنها مقابله می‌کردند، بر استفاده از منابع اسلامی در محتوای فرهنگی تأکید داشتند و با نگارش “کشف‌الاسرار” از اسلام در برابر توهین‌ها دفاع نمودند

آیت‌الله خمینی غرق در مطالعه بود و در اتاقش پشت انبوه کتاب‌ها یافت می‌شد. او با تبحّر زیاد، کتب تاریخی و داستان‌های سیاسی-اجتماعی معروف، مانند «نگاهی به تاریخ جهان» نهرو و «شوهر آهو خانم» را پیش از انقلاب مطالعه کرده بود. آمادگی برای نماز و تدریس، او را از غرق شدن در کتاب باز می‌داشت.

در نیمه‌شب، خبری مبنی بر بمباران تهران، از جمله جماران (محل اقامت آیت‌الله خمینی) در ساعت پنج صبح فردا، به اطلاع ایشان و پسرش احمد رسید. با وجود اطلاع‌رسانی احمد، آیت‌الله خمینی به این خبر اعتنایی نکرد و برنامه روزمره خود را پی گرفت.

در سال‌های پیش از انقلاب، هنگام تدریس در مسجد سلماسی قم، که اجازه نمی‌داد شاگردان پشت سرش راه بروند و خودش ترجیح می‌داد پشت آن‌ها برود؛و زمان بازگشت از تبعید در بهمن ۱۳۵۷، که هرگونه استقبال تشریفاتی را رد کرد و گفت: «من یک طلبه‌ام که برمی‌گردم؛ می‌خواهم در میان امت باشم، ولو پای‌مال شوم

مدیریت اقتصادی،امام خمینی به گونه ای بود که با اتکا به درآمد ارثیه‌ای زمینی، زندگی خود را اداره می‌کرده و تا زمان رسیدن به جایگاه مرجعیت، از منابع مالی مذهبی (سهم امام) استفاده نکرده است

دانش‌آموزان نامه‌ای برای آیت‌الله خمینی نوشته و در آن، با الهام از متون دینی، قصد خود را برای نصیحت کردن ایشان بیان می‌کنند. با این حال، به دلیل جایگاه و تقوای آیت‌الله خمینی، خود را ناتوان از چنین کاری می‌دانند. آیت‌الله خمینی در پاسخ، ضمن ابراز لطف به نامه دانش‌آموزان، آرزو می‌کند که کاش آن‌ها او را نصیحت می‌کردند، چرا که خود را محتاج نصیحت می‌داند.

سیره آیت‌الله خمینی ، مبنی بر احترام به نظر کارشناسان، حتی در موارد اختلاف نظر، مثلا امام خمینی با انتخاب منتظری و نخست‌وزیری بازرگان مخالف بوده، اما نظر خبرگان را پذیرفته است. در مثالی دیگر، خمینی دستور داد تصاویر شهدا از بزرگراه تهران-قم که باعث حواس‌پرتی رانندگان می‌شد، جمع‌آوری شده و تنها با تأیید کارشناسان تصادفات در میادین شهر نصب شوند

خلاصه:

این متن به رفتار متواضعانه و مؤدبانه فردی (که با نام “بتول خانم” خطاب می‌شود) نسبت به کارگران خود اشاره دارد. او با لحنی مهربان احوالپرس کارگران بوده، با صدای بلند با آن‌ها صحبت نمی‌کرده و با احترام و اضافه کردن صفات نیکو به نامشان، با آن‌ها برخورد می‌کرده است. این رفتار نشان‌دهنده ادب او در مواجهه با زیردستان و همچنین مسئولین است.

این متن به مقایسه رفتار آیت‌الله خمینی با برخی دیگر از علما پس از فوت آیت‌الله بروجردی می‌پردازد. در حالی که سایر فقها و علما با برگزاری جلسات استفتاء، مرجعیت خود را پذیرفتند، آیت‌الله خمینی چنین نکرد. وقتی یکی از شاگردانش به او پیشنهاد برگزاری جلسات هفتگی مباحثه فقهی داد (با هدف تشکیل جلسه استفتاء)، آیت‌الله خمینی این پیشنهاد را رد کرد و در پاسخی قاطع، شاگرد خود را به تفکر درباره مرگ و معاد و مبارزه با نفس اماره دعوت کرد و اعلام نمود که نیازی به تشکیل جلسه استفتاء ندارد و در صورت لزوم، خود به سوالات پاسخ خواهد داد. متن تاکید می‌کند که این رفتار نشان‌دهنده اخلاص آیت‌الله خمینی و عدم تمایل او به خودنمایی نزد مردم بود.

آیت‌الله خمینی در سن هجده سالگی در حین سفر به اراک، شاهد رفتار نامناسب یک افسر با یک زن در اتوبوس بود. هنگام پیاده‌شدن در قهوه‌خانه، او کمربند افسر را گرفت و او را به پاسگاه برد و به او گفت: «تو افسر خائنی هستی!»

آیت‌الله خمینی در نامه‌ای از مسیر سفر حج (۱۳۱۲) به همسرش، عشق و دلتنگی عمیق خود را ابراز داشت و از زیبایی‌های بیروت نوشت و آرزوی حضور او را داشت. ایشان در عمل نیز نمونه‌ای از احترام، محبت و تعهد زناشویی بودند؛ هرگز با همسرشان تندی نمی‌کردند، در امور منزل دخالت نمی‌دادند و فرزندان را به رعایت حرمت مادرشان توصیه می‌کردند، گرچه همواره از خود در برابر همسرشان طلب رضایت داشتند

شدت پایبندی آیت‌الله خمینی به حفظ بیت‌المال را نشان می‌دهد. ایشان حتی اجازه استفاده شخصی از تلفن دولتی را نمی‌دادند و هزینه‌های خانواده خود را به دقت جداگانه محاسبه و از اموال شخصی تأمین می‌کردند. این رویکرد سخت‌گیرانه شامل تفکیک هزینه‌ها، حتی برای پسر خود، و مصرف بهینه و حساب‌شده از منابع عمومی در تمام سطوح بود

بنی‌صدر پیشنهاد نخست‌وزیری احمد خمینی را داد، اما آیت‌الله خمینی مخالفت کرد و گفت تمایلی ندارد افراد منسوب به او مسئولیت بگیرند و احمد به عنوان خدمتگزار ملت بهتر می‌تواند فعالیت کند

آیت‌الله خمینی در روز رأی‌گیری “جمهوری اسلامی”، با وجود ازدحام جمعیت، تنها یک بار رأی داد و از انداختن رأی مجدد برای ثبت تصاویر بهتر خودداری کرد تا به حق رأی مردم احترام بگذارد. او حتی با وجود اختلاف نظر در مورد انتخاب بنی‌صدر، به نتیجه نهایی انتخابات و انتخاب مردم احترام گذاشت و تنها در مواردی که با اسلام مغایرت داشت، نظر مخالف را اعمال می‌کرد

پیش از انقلاب، آیت‌الله خمینی برای مقابله با لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی، علمای قم را گرد هم آورد و نامه‌هایی به علمای شهرستان‌ها فرستاد. در تبعید پاریس نیز جلساتی با علاقه‌مندان به اسلام برگزار می‌کرد و به آگاهی‌بخشی آنان می‌پرداخت

آیت‌الله خمینی با پرهیز از تشریفات مرسوم، پذیرایی ساده‌ای از وزیر خارجه شوروی داشت و بر روی زمین می‌نشست. او تنها دو دست لباس داشت و هرگونه تجمل، حتی خرید میوه اضافه را رد می‌کرد. حتی هدیه خودرویی از آلمان را نیز نپذیرفت، چرا که شرط فروش آن را قبول نکرد و ترجیح داد پول آن به طلاب برسد

استقبال میلیونی مردم ایران از آیت‌الله خمینی در بدو ورود به تهران و همچنین تشییع باشکوه پیکر ایشان پس از درگذشت شان، نشان‌دهنده عشق و ارادت عمیق مردم به ایشان بود.

این متن به عدم سازش آیت‌الله خمینی با دشمنان، حتی در دوران تبعید، اشاره دارد. نمونه‌هایی از این عدم سازش شامل نپذیرفتن غذای نامناسب در تبعیدگاه ترکیه، رد قرآن ارسالی صدام در نجف، و برخورد تحقیرآمیز با مقامات عراقی در مجلس ختم آیت‌الله حکیم است. همچنین، آیت‌الله خمینی با رد ملاقات با شاپور بختیار تا زمانی که عنوان نخست‌وزیری را داشت، بر موضع قاطع خود تأکید کرد.