لزوم عمل و انزجار از گناه

امام‌صادق(ع)می‌فرمایند:

خداوند متعال، دو فرشته را مأمور کرد تا شهری را با اهلش ویران کنند. زمانی که به شهر رسیدند، فردی را یافتند که در حال دعا و تضرع در برابر خداوند بود. می‌‌‌نویسد

یکی از آن دو فرشته به دیگری گفت: «این فرد عابد را نمی‌بینی؟ آیا می‌خواهی شهر را با او ویران کنی؟»

دیگری گفت: «می‌بینمش؛ ولی آنچه را که خدا به من دستور داده‌است، انجام می‌دهم».

آن ملک گفت: «ولی من تا زمانی‌که از خداوند متعال کسب تکلیف نکنم، دست به کاری نمی‌زنم». پس به خداوند متعال عرض کرد: «در آن شهر فردی را دیدم که در حال عبادت و تضرع بود. آیا با وجود او شهر را ویران سازیم؟»

خداوند فرمود: «به آن چیزی که دستور دادم عمل کنید: «فَإِنَّ ذَلِکَ رَجُلٌ لَمْ یَتَغَیَّرْ وَجْهُهُ غَضَباً لِی قَطُّ» (چون آن فرد، به هیچ عنوان به‌خاطر من [بر هیچ گناه و خطایی] غضبناک و خشمگین نشده است و هیچ اقدامی در تغییر آن گناهان انجام نداده است).[۱]