ویلیام شوکراس، روزنامه‌نگار، نویسنده، گوینده و مدرس بریتانیایی، در کتاب «آخرین سفر شاه» می‌نویسد:
رضاشاه زمین‌های متعلق به روحانیون و ملّاکان بزرگ را نیز به‌زور گرفت و بخش عمدۀ آن‌ها را برای خود و خانواده‌اش نگاه داشت. در واقع در دهۀ ۳۰م [دهۀ ۱۳۱۰ شمسی]، خانوادۀ او از بزرگ‌ترین زمین‌داران ایران شده بودند و شاید یک‌ششم زمین‌های حاصلخیز را مالک بودند. صرف‌نظر از این کار، اقدامات رضاشاه در اصلاح مؤثر کشاورزی ناچیز بود؛ درنتیجه تولیدات کشاورزی و سطح زندگی روستاییان بدون تغییر باقی ماند و هیچ بازار ملی برای کالاهای مصرفی یا صنعتی ایجاد نشد و بدین‌سان صنعتی‌شدن کشور عقب افتاد.[۱]