با آن که در موضوعی، نظر مخالف داشت، اما به رأی کارشناسان آن حوزه احترام می‌گذاشت و همان را می‌پذیرفت. توجّه او به نظر کارشناسان، در نامه‌ای که برای آیت‌الله حسین‌علی منتظری نوشت، نمایان است: «والله قسم، من از ابتدا با انتخاب شما مخالف بودم؛ ولی در آن وقت، شما را ساده‌لوح می‌دانستم که مدیر و مدبّر نبودید؛ ولی شخصی بودید تحصیل‌کرده که مفید برای حوزه‌های علمیّه بودید… والله قسم، من با نخست‌وزیری بازرگان مخالف بودم؛ ولی او را هم آدم خوبی می‌دانستم. والله قسم، من رأی به ریاست‌جمهوری بنی‌صدر ندادم و در تمام موارد نظر دوستان را پذیرفتم. هم شما و هم من از ابتدا با انتخاب شما مخالف بودیم، و در این زمینه هر دو مثل هم فکر می‌کردیم؛ ولی خبرگان به این نتیجه رسیده بودند؛ و من هم نمی‌خواستم در محدوده‌ی قانونی آن‌ها دخالت کنم.»[۱]
آیت‌الله خمینی نه فقط در امور بزرگ حکومتی، بلکه حتّی در موضوعات کوچک هم دیدگاه کارشناسان را می‌شنید و نظر خودش را تحمیل نمی‌کرد. مثلاً از ژاندارمری قم، درباره‌ی تصاویر شهدایی که وسط بزرگراه تهران-قم نصب بود و موجب جلب توجّه و حواس‌پرتی رانندگان و تصادف می‌شد، از او کسب تکلیف کردند. او پاسخ داد: «عکس‌ها را از بزرگراه جمع نموده و در صورتی که از نظر کارشناسان تصادفات، اشکالی نداشته باشد، در میادین شهر قم نصب نمایند.»[۲]