محمدقلی مجد، مدرس مرکز خاورمیانۀ دانشگاه پنسیلوانیا، در کتاب «رضاشاه و بریتانیا» می‌نویسد:
دریفوس[۱] گزارش می‌دهد که در تاریخ ۲۸ سپتامبر ۱۹۴۱م [۶ مهر ۱۳۲۰ شمسی] محمدعلی فروغی، رئیس‌الوزرا، به مجلس اطلاع داد سپرده‌های نقدی رضاشاه در بانک ملی «مبلغ باورنکردنی ۶۸۰/۰۰۰/۰۰۰ ریال [۵/۴۲ میلیون دلار] است». (درحالی‌که دریفوس، همانند بسیاری از دیپلمات‌های ارشد آمریکایی در ایران، سالیانه ۸۰۰۰ دلار حقوق می‌گرفت). دریفوس در ادامه می‌نویسد: «در واقع هیچ‌چیز ارزشمندی در کشور نبود که او [رضاشاه] به [تصاحب] آن علاقه‌مند نباشد. حرص و طمع او حد و حصری نداشت و علاوه بر تملک بخش عظیمی از مازندران، املاکی را در شهرهای دیگر خریده، هتل‌هایی بنا کرده و کارخانه‌هایی برای خود ساخته بود. … شایان ذکر است که [رضا]شاه هر قطعه زمینی را که دلِ هوس‌بازش می‌خواست، با تهدید رسمی یا ضمنی مالکانش به تصرف خود درمی‌آورد و هرقدر دلش می‌خواست، بابت آن می‌پرداخت؛ که معمولاً کمی بیش از یک‌دهم یا یک‌دوازدهم ارزش ملک بود؛ هرچند می‌گویند در برخی موارد فقط یک‌صدم قیمت ملک را پرداخته بود».[۲]