یادگار صفین

غیرت دینی، عامل بسیار مهمی برای دفاع از حریم قوانین اسلام و احیای معروف و از میان بردن منکر است.

شخصی به نام محیی‌الدین اِربلی می‌گوید:

من و پدرم در قهوه‌خانه‌ای نشسته بودیم. فرد مقابل ما درحال چرت‌زدن بود که کلاه از سرش افتاد و زخمی بزرگ روی سرش ظاهر شد.

از او سؤال کردیم: «جریان این زخمِ کاری روی سر شما چیست؟»

گفت: «این زخم یادگار جنگ صفین است.»

خنده‌مان گرفت. از جنگ صفین قرن‌ها می‌گذرد، تو کجا و جنگ صفین کجا؟!» او گفت: «حق دارید که باور نکنید؛ اما من برای شما تعریف می‌کنم: زمانی بود که به‌سمت مقصدی حرکت می‌کردم. در راه همسفری پیدا کردم. از هر دری صحبت می‌کردیم. در بین راه کم‌کم متوجه شدم او دشمن امام‌علی(ع)است؛ چراکه می‌گفت اگر من در جنگ صفین می‌بودم، شمشیر خود را با خون علی(ع) و یارانش سیراب می‌کردم! من هم گفتم اگر در جنگ صفین می‌بودم، شمشیر خود را به خون معاویه و یاران او سیراب می‌کردم. با همدیگر درگیر شدیم، جنگ و دعوای شدیدی درگرفت. شمشیرها را کشیدیم و به جان هم افتادیم تا اینکه ضربه‌ای به سرم اصابت کرد و بی‌هوش شدم.

نمی‌دانم چقدر طول کشید؛ اما وقتی به‌هوش آمدم، سرم را بر دامان آقای محترمی دیدم و مشاهده کردم که طرف دعوای من هم به درک واصل شده‌است. به صورت آن آقا که نگاه کردم، فرمودند : چون تو ما را یاری کردی، ما نیز تو را یاری کردیم؛ چنان‌که خداوند کسی‌ را یاری می‌کند که او را یاری کرده باشد.̒ دیدم آقا دست به زخم‌های بدنم می‌کشیدند و زخم‌ها فوری خوب می‌شد و وقتی که دست بر سرم کشیدند، زخم سرم التیام یافت و دردی احساس نمی‌کردم؛ ولی جای زخم روی سرم ماند و آن آقا فرمودند: هرگاه کسی از تو دربارۀ جای زخم سؤال کرد بگو یادگار جنگ صفین است، چون تو دوست داشتی در جنگ صفین شرکت کنی. آن آقا وجود نورانی حضرت صاحب‌الزمان امام‌مهدی(عج) بودند».[۱]