گستره مطالعاتی امام خمینی

بعضی وقت‌ها که برایش چای می‌بردند، او را در اتاقش نمی‌دیدند. او پشت انبوه کتاب‌ها گم می‌شد. بسیاری از کتاب‌ها هم به صورت نیمه‌باز در اطرافش چیده شده بودند و او میان خیلِ کتاب‌ها مشغول مطالعه می‌بود. او ساعت‌ها سر در کتاب بود و یک کلمه هم حرف نمی‌زد؛ مگر این که سؤالی از او می‌کردند. آماده شدن برای نماز و تدریس بود که باعث می‌شد قلم بر زمین بگذارد و برخیزد.[۱]‏ ‏آیت‌الله خمینی آن‌قدر در کتاب خواندن تبحّر داشت که پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، بیش‌تر کتب تاریخی و داستان‌های معروف را که جنبه‌ی سیاسی و اجتماعی دارند، خوانده بود؛ مثل «نگاهی به تاریخ جهان» نهرو و «شوهر‏‎ ‎‏آهو خانم».[۲]