رضاخان، چه در دوران وزارت جنگ و قزاقی و چه پس از رسیدن به مقام رئیسالوزرایی، شخصیتی خشمگین و عصبانی داشت. او در مواجهه با افرادی که او را خشمگین میکردند، بدون توجه به جایگاهشان – از رئیسالوزرا و رئیس نظمیه گرفته تا مدیر روزنامه و افسر – بلافاصله دست به کتک زدن و سیلی زدن میبرد. این رفتار خشن و تغییرناپذیر، نشاندهنده پایداری خوی گذشته او، حتی در بالاترین مقام سیاسی کشور بود
منبع فیش
کتاب سایه روشن،سید محمد حسین راجی،چاپ هفتم،ص12
عصبانیت و خشونت رضاخان
دائماً عصبانی بود و از دست هر کسی که غضبناک میشد، بلافاصله شخصاً او را کتک میزد. قبلاً وقتی وزیر جنگ هم بود، به هنگام عصبانیّت، به صورت طرف مقابلش، سیلی میزد و یا او را به باد کتک میگرفت! حال میخواست آن فرد رئیسالوزرا باشد یا رئیس نظمیّه، مدیر روزنامه، افسر و یا هر مقام دیگر! رضاخان با این که حالا رئیسالوزرای جدید ایران و عالیترین مقام سیاسی کشور شده بود، اما نتوانسته بود لااقل یکی از اخلاق روزهای گذشتهاش را که سرباز و افسر قزّاق بود، کنار بگذارد.[۱]