آرتور چستر میلسپو، مشاور اسبق دفتر تجارت خارجی وزارت امور خارجۀ ایالات متحده که برای سازمان‌دهی مجدد وزارت دارایی ایران استخدام شد، در کتاب «آمریکایی‌ها در ایران» می‌نویسد:
شاه [مدام] سرگرم اقدامات مشکوک و پرهزینه بود. برای خودش ثروت عظیمی جمع‌آوری کرد. بخش مهمی از اراضی مزروعی مازندران به مالکیت شخص او درآمد و موجودی حساب‌های شخصی‌اش بیش از ۲۰ میلیون دلار بود.
شاه این پول‌ها را از کجا آورده بود؟
در رژیم او بودجۀ کل کشور، بودجۀ شهرداری‌ها و بودجه‌های خصوصی با هم مخلوط می‌شد. هیچ آمار قابل اعتمادی منتشر نمی‌شد. با این همه می‌توان حدس زد که بودجه‌ای که اسماً به امور عمومی اختصاص داده می‌شد، از چهار طریق اصلی به جیب او می‌رفت: مالیات‌های اضافی و اخاذی‌های ظالمانه، وصول حق‌السهم بیشتر از عایدات نفت، تورم و سودهای دولت از انحصارات.[۱]
