انتقاد ناپذیری محمدرضا پهلوی

او به هیچ فردی اجازه‌ی اعتراض نمی‌داد. برایش فرقی نمی‌کرد که شخص منتقد چه کسی باشد؛ شوهر خواهرش و یا نخست‌وزیر[۱]  کشورش! مردم عادّی که دیگر هیچ! هر کسی از محمّدرضا پهلوی انتقاد می‌کرد، جزای کارش را می‌دید. مثلاً ناصر عامری، رئیس حزب مردم که گفته بود: «چرا حالا که عایدات نفت داریم، تحصیلات را مجّانی نمی‌کنید؟»، مورد غضب او قرار گرفت و دو سه ماه بعد، به طرز مشکوکی کشته شد![۲]

در زمان محمّدرضا پهلوی، سانسور شدید مطبوعات و نشریات، یکی از راه‌های مقابله با مخالفان و منتقدان او بود. در دوره‌ای حتّی تمام مکاتبات و نامه‌های شخصی مردم با هم‌کاری کارمندان اداره‌ی پست خوانده می‌شد![۳]  او نه فقط به انتقاد کردن، بلکه اساساً به آزادی اندیشه، اعتقادی نداشت و می‌گفت: ««آزادی اندیشه! آزادی اندیشه! دموکراسی! دموکراسی؟ این واژه‌ها یعنی چه؟ هیچ کدامشان به درد من نمی‌خورد.»[۴]